Η προστυχιά και η δειλία...

Αν πριν μερικά χρόνια πήγαινα να πάρω μια σοκολάτα για το παιδί μου και μου ζήταγε ο περιπτεράς τρία κατοστάρικα (τουλάχιστον) θα του έφερνα τη σοκολάτα στο κεφάλι.

Δεν συζητάω αν έμπαινα στο ταξί και μου έλεγε σημαία ένα χιλιάρικο.

Η αν στη λαϊκή μου ζήταγαν 170 δραχμές για ένα ματσάκια μαϊντανό....

Το πρόβλημα είναι πως σήμερα...




...χωρίς να διαμαρτυρηθώ στο περιπτερά σιωπηλά δίνω τρία κατοστάρικα για σοκολάτα , μπαίνω στο μετρό και πληρώνω άλλα επτά κατοστάρικα να πάω και να έρθω, παίρνω και το χρυσό μαϊντανό από τη λαϊκή κι ο μισθός μου είναι κάτι τι παραπάνω από εκείνον που έπαιρνα πριν από είκοσι χρόνια....

Έχουμε χάσει στη κυριολεξία το μπούσουλα. Δεν υπάρχει έλεος από πουθενά. Νοιώθω αυτή τη αίσθηση της κλοπής από παντού. Όχι απλή κλοπή, συνοδευόμενη από απειλές, εκβιασμούς και ύβρη.

Ύβρη που απλώνεται σε όλο το κοινωνικό μου περίγυρο. Γιατί το να έχεις αυτούς τους μισθούς, αυτό το ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος, αυτούς τους ατιμώρητους ληστές να κυκλοφορούν ανενόχλητοι και να  μου ζητάς να περικόψω το φαί της οικογένειάς μου, το ρεύμα μου, το νερό μου, τις πιο υποτυπώδεις ανέσεις που δούλεψα τριάντα ολόκληρα χρόνια για να τις έχω....

Δεν είναι τίποτα άλλο από απόλυτη προστυχιά.

Το να το ανέχομαι δε σιωπηλά και υποταγμένα, να μου ζητήσεις κι άλλα κι άλλα μέχρι που να μου πάρεις και το μεδούλι από τα κόκαλα τα δικά μου και των παιδιών μου...

Δεν είναι τίποτα άλλο από το τίμημα που αξίζει στη δειλία μου.

Πηγή: vasiliskos2.blogspot.com