Απολαυστική συνέντευξη του Θανάση Γκαϊφύλλια

Συνέντευξη του «Τραγουδοποιού - ψυχαγωγού»  Θανάση Γκαϊφύλλια στο περιοδικό «Σύμβουλος Υγείας» και το δημοσιογράφο Στυλιανό Ι. Μανουσάκη.

 



Σ.Μ.:  Είστε μεγαλωμένος με «μπουγάτσα» Πόσο περήφανος είστε γι’ αυτό;

 

Θ.Γ.: Πράγματι. Είχαμε μια οικοτεχνία μπουγάτσας. Από την πρώτη γυμνασίου με τον αδερφό μου είχαμε αναλάβει το άνοιγμα των φύλλων κι έτσι μπόρεσε να πάρει μια ανάσα ο πατέρας μας. Γίναμε κι οι δύο (κυρίως ο αδερφός μου) ολοκληρωμένοι τεχνίτες και κάναμε εξαιρετικές μπουγάτσες. Καμιά φορά με πιάνουν τα μεράκια και φτιάχνω για την οικογένεια και τους φίλους και τους εντυπωσιάζω με το άνοιγμα του φύλλου στον αέρα, αλλά και με τη γεύση που προσφέρουν τα αγνά υλικά.

 

Σ.Μ.:  κ. Γκαϊφύλλια πως περνάν οι μέρες σας στην Κομοτηνή;

 

Θ.Γ.: Η Κομοτηνή είναι μια ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα πόλη, ευρύχωρη και φιλική προς τον άνθρωπο και κυρίως αυτάρκης. Είναι πρωτεύουσα της Θράκης και έδρα της περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης. Είναι έδρα του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, που από την ημέρα της ίδρυσής του, με τους χιλιάδες φοιτητές, άλλαξε για πάντα το πρόσωπο και τον προσανατολισμό της πόλης. Έχει έντονη νυχτερινή ζωή και πολύ καλές υποδομές για τον πολιτισμό. Θέατρα, αμφιθέατρα και το τελευταίο απόκτημα, που δεν λειτούργησε ακόμη, Μέγαρο Μουσικής 700 θέσεων. Σε γενικές γραμμές, αυτό είναι το περιβάλλον μου και ως ενεργός πολίτης, ασχολούμαι κυρίως με τα θέματα που έχουν σχέση με τον πολιτισμό και την πολιτική.

  

Σ.Μ.:  Αυτοσαρκάζεστε;

 

Θ.Γ.: Σταθερά. Κι αν καμιά φορά το ξεχάσω, μου το υπενθυμίζει με τους στίχους του ο φίλος και συνεργάτης Αντώνης Παπαϊωάννου.

  Σ.Μ.:  Στα 21 χρόνια σας βγαίνει ο πρώτος σας δίσκος σε 45αρι. Ποιες ήταν τότε τα όνειρά σας, οι προσδοκίες σας; 

Θ.Γ.: Όταν αναλογίζομαι εκείνα τα χρόνια, απορώ με το θράσος και την τύχη μου. Στο πρώτο μου ταξίδι στην Αθήνα (μεγάλο γεγονός τότε) έπεσα επάνω στον Αλέκο Πατσιφά και σε λίγες ώρες έφυγα από τη Λύρα μ’ένα συμβόλαιο στο χέρι. Πρόβες, studio, φωτογραφήσεις. Είχα μπει κι εγώ στο χώρο τηςδισκογραφίας.Ονειροβατούσα.

Το χειμώνα του 68 ήμουν στρατιώτης στις Σέρρες όταν ο Πατσιφάς μου έστειλε το πρώτο μου δισκάκι που μόλις είχε εκδοθεί. Δεν χόρταινα να το βλέπω και να το ακούω. Τα τραγούδια μου, που μέχρι τότε τραγουδούσα για τους φίλους και τα μικρά παιδιά της γειτονιάς , ακουγόταν πια στο πανελλήνιο. Δεν έβλεπα την ώρα να απολυθώ μια ώρα αρχύτερα και να ασχοληθώ ολοκληρωτικά μ’ αυτό που με συγκλόνιζε. Με την περιπέτεια που λέγεται τραγούδι. Έτσι και έγινε.

   Σ.Μ.:  Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, πόσο δύσκολη η συνύπαρξη; 

Θ.Γ.: Η τέχνη της συνύπαρξης προϋποθέτει καλοπροαίρετους ανθρώπους, που θα καταθέτουν καθημερινά τις καλές προθέσεις τους. Πιστεύω πως οι περισσότεροι μουσουλμάνοι της Θράκης, σαν άτομα, είναι φιλήσυχοι. Η συμπεριφορά όμως της μουσουλμανικής μειονότητας, ρυθμίζεται και καθορίζεται από ξένα κέντρα. Έτσι τα όποια ανοίγματα, σκοντάφτουν σε πολλά εμπόδια και στο τέλος, ατονούν.

Σ.Μ.:  κ. Γκαϊφύλλια πιστεύετε ότι πρέπει να αυτοπροσδιορισθούμε ως Έθνος;

 

Θ.Γ.: Για μένα το πιο σημαντικό είναι να αυτοπροσδιορισθούμε  ως συνειδητοί και υπεύθυνοι πολίτες . Όλα τα άλλα έπονται.

  Σ.Μ.:  Ποιοι είναι αυτοί που κατευθύνουν τον πολιτισμό μας; Έχουν ονοματεπώνυμο; 

Θ.Γ.: Τι σημασία έχουν τα ονόματα; Ο πολιτισμός είναι απόρροια της παιδείας. Εκεί πρέπει να εστιάσουμε το ενδιαφέρον και την αγωνία μας.

 Σ.Μ.:  Σας ενδιαφέρει το «Μέγαρο Μουσικής;»  

Θ.Γ.: Έχω τραγουδήσει σε μπουάτ, σε δρόμους, σε αυλές εκκλησιών, σε στάδια, σε νηπιαγωγεία, σε πανεπιστήμια, σε απεργίες, σε καταλήψεις, σε δάση, σε πλοία, σε αρχαιολογικούς χώρους, σε φυλακές, σε ψυχιατρεία, σε υπέροχα θέατρα. Γιατί όχι και στο… μέγαρο;

 Σ.Μ.:  Ποια είναι η γνώμη σας για τις «Ακαδημίες τραγουδιού» των τηλεοπτικών καναλιών; 

Θ.Γ.: Οι δισκογραφικές εταιρίες έχουν κλείσει εδώ και καιρό τον κύκλο τους. Τώρα πια υπάρχουν κάθετες μονάδες παραγωγής, προβολής και εκμετάλευσης των προϊόντων, κυρίως αυτών που θέλουν πάση θυσία να επιβάλουν. Τι να σου κάνουν και τα παιδιά; Δέχονται να μπουν στο στημένο παιχνίδι και για λίγη (και συνήθως εφήμερη) αναγνώριση, ανέχονται ειρωνίες και δημόσια διαπόμπευση από τα αδελφάτα της Μυκόνου, που σ’ αυτούς τους σάπιους τους καιρούς, βγήκαν σαν τις ακαθαρσίες στο αφρό

  

Σ.Μ.:  Μαυρουδής, Ζωγράφος,  μπουάτ «Έντεκα», στρατός, Γιάννης Αργύρης…μπουάτ «Εσπερίδες»…όμορφες αναμνήσεις; δυσκολίες;

 

Θ.Γ.: Δυσκολίες υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα, αλλά αυτό που μένει τελικά, είναι το ταξίδι. Μόνο που το ταξίδι τότε γινόταν σε πιο καθαρά νερά απ’ ότι σήμερα. Υπήρχε ενθουσιασμός και η πολυτέλεια της εμπιστοσύνης και της αλληλεγγύης. Ήταν διάχυτη η αισιοδοξία πως οι μέρες που θα ‘ρθουν θα είναι καλύτερες κι αυτό περνούσε και μέσα στο τραγούδι. Απαλλαγμένοι οι καλλιτέχνες από το βάρος της επίδειξης, με απλά μέσα και λογικές απαιτήσεις, έγραφαν ιστορία. Είχα το προνόμιο να ενταχθώ, αμέσως μετά την απόλυσή μου, στο κύκλο των ανθρώπων, που έως τότε γνώριζα και θαύμαζα μόνον μέσα από τα έργα τους. Δεν έχει νόημα να αναφέρω ονόματα, γιατί θα αδικήσω πολλούς. Αυτό όμως που θέλω να τονίσω είναι πως από εκείνες τις συνεργασίες, δημιουργήθηκαν φιλίες που είναι ζωντανές και σήμερα. Και όσο συνεχίζεται το ταξίδι, νέοι άνθρωποι και νέοι φίλοι, πλουτίζουν τη ζωή μου.

  

Σ.Μ.:  Ο χαρακτηρισμός «Τραγουδοποιό-ψυχαγωγός» σας εκφράζει;

 

Θ.Γ.: Ωραίος χαρακτηρισμός. Πρώτη φορά τον ακούω και μ’ αρέσει. Ναι, με εκφράζει.

 «Μία ατέλειωτη εκδρομή και μία ενδιαφέρουσα ζωή, τελειώνουν μόνον βιολογικά.» 
 Σ.Μ.:   «Η Ατέλειωτη Εκδρομή» του Γκαϊφύλλια συνεχίζεται; 

Θ.Γ.: Σε μία παρόμοια ερώτηση είχα δώσει μία απάντηση που μου άρεσε και με την άδειά σας, θα ήθελα να την επαναλάβω. Μία ατέλειωτη εκδρομή και μία ενδιαφέρουσα ζωή, τελειώνουν μόνον βιολογικά.

 Σ.Μ.:  Επιτρέψτε μου μια τοποθέτηση, κατά την  ταπεινή μου γνώμη, σήμερα γράφονται καλά-ποιοτικά τραγούδια, γιατί δεν τα ανακαλύπτει το ευρύ κοινό; Γιατί δεν τα ανακαλύπτει η νεολαία μας; 

Θ.Γ.: Στο πολύ πρόσφατο παρελθόν υπήρχε ένα καλό δίκτυο διακίνησης της μουσικής. Τα δισκοπωλεία. Είχα κι εγώ ένα δισκοπωλείο στην Κομοτηνή και για 26 χρόνια άκουγα κάθε τι καινούργιο, επέλεγα, πρότεινα και δεν άφηνα τίποτα σημαντικό να πάει χαμένο. Είμαι βέβαιος πως βοήθησα πολλούς ανθρώπους να διευρύνουν τους ορίζοντές τους. Σήμερα, μέσα στον ωκεανό της υπερπληροφόρησης, η νεολαία (κυρίως) ψάχνει και βρίσκει αυτό που την ενδιαφέρει. Η συντριπτική όμως πλειοψηφία, ενημερώνεται μέσα από τις play-list της ανελεύθερης ραδιοφωνίας. Και εκεί το παιχνίδι, για την ώρα, είναι χαμένο για πολλούς και καλούς.

 Σ.Μ.:  κ. Γκαϊφύλλια έχετε συμβιβαστεί μουσικά; Έχετε πει τραγούδια που δεν σας εξέφραζαν; 

Θ.Γ.: Έχω γράψει αρκετά τραγούδια και μερικά απ’ αυτά  είναι καλά, ενώ άλλα, λιγότερο. Είναι όμως κομμάτια από τη ζωή μου και τα υποστηρίζω. Τα κρατώ απ’ το χέρι και μ’ αυτά πορεύομαι. Είναι τα παιδιά μου και η ταυτότητά μου. Έχω επίσης τραγουδήσει τραγούδια αγαπημένων φίλων, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν έβαλα στο στόμα μου λόγια και ήχους που δεν ταίριαζαν με την αντίληψή μου για το τι σημαίνει τραγούδι. Το βασικό κριτήριό μου, σε βαθμό εμμονής, είναι ο στίχος. Στο θέμα αυτό είμαι έτσι ακριβώς, όπως με χαρακτηρίζει ο Άλκης Αλκαίος. Ένα…” αγύριστο “κεφάλι.”.

  
«Η μάνα μου, ως εργάτρια στο εργοστάσιο μεταξιού στο Σουφλί, πήρε μέρος στους αγώνες για την καθιέρωση του οκτάωρου…»
Σ.Μ.:  Θεωρείται τον εαυτό σας αριστερό Αν δεν απατώμαι έχετε γεννηθεί από μάνα που είχε κάνει «διακοπές» στην Ανάφη; Υπάρχει σήμερα αριστερά;  

Θ.Γ.: Η μάνα μου, ως εργάτρια στο εργοστάσιο μεταξιού στο Σουφλί, πήρε μέρος στους αγώνες για την καθιέρωση του οκτάωρου. Σε μια απεργιακή διαδήλωση την συνέλαβαν και την οδήγησαν στο στρατοδικείο (λόγω Μεταξικής δικτατορίας), με την κατηγορία πως επιτέθηκε σε έναν χωροφύλακα, έριξε κάτω το καπέλο του και ποδοπάτησε με μίσος το στέμα. Η ποινή ήταν παραδειγματική. Έστειλαν μια μικρή κοπέλα, που δεν είχε βγει ποτέ από το Σουφλί, για δύο χρόνια εξορία στην ερημιά της Ανάφης. Εμείς από μικρά παιδιά μαθαίναμε, μέσα από χαμηλόφωνες αφηγήσεις, την ιστορία της οικογένειας και πολύ νωρίς αρχίσαμε να ξεχωρίζουμε το δίκαιο από το άδικο. Αυτές οι καταστάσεις αναπόφευκτα μας καθόρισαν για πάντα. Η ταμπέλα όμως του αριστερού, νοιώθω πως με περιορίζει, από τη στιγμή που έχει ταυτιστεί με ποικίλους κομματικούς σχηματισμούς και απίστευτες ομάδες και ομαδούλες. Για μένα το πιο σημαντικό είναι η δημοκρατική συμπεριφορά μέσα στην οικογένεια. Αυτή είναι επανάσταση.

  

Σ.Μ.:  Σε ποιόν θα θέλατε να πείτε: «Φτάνει ρε! Ως εδώ!»

  

Θ.Γ.: Στο λαό και μόνον στο λαό. Γιατί όλα τα στραβά τα ρίχνουμε στα τριακόσια λαμόγια; Σε τι μας φταίξανε; Εμείς δεν τους κάναμε μάγκες; Ας λουστούμε λοιπόν τα επίχειρα της κουτοπονηριάς μας. Κι αν θέλουμε κάτι καλύτερο για τα εγγόνια μας, (γιατί τα παιδιά μας τα καταδικάσαμε) ας αλλάξουμε  πρώτοι και καλύτεροι εμείς. Εδώ και τώρα.

Σ.Μ.:  Ας υποθέσουμε ότι αύριο σας ανατίθεται εν λευκώ το Υπουργείο Πολιτισμού. Ποιες θα ήταν οι ενέργειες σας για το ελληνικό τραγούδι; 

Θ.Γ.: Καμία. Δεν έχει νόημα ο προστατευτισμός. Εξ άλλου το υπουργείο πολιτισμού θα έπρεπε να είναι ενσωματωμένο και ταυτόσημο με το υπουργείο παιδείας κι όχι με τις ντόπες, τους χούλιγκανς, τις παράγκες και το τζόγο. Το σχολείο είναι το πεδίο δράσης για έναν φορέα που θέλει να δημιουργήσει ανθρώπους με αισθητικές απαιτήσεις. Εκεί πρέπει να σπείρει, για να θερίσει μια μέρα η πατρίδα πνευματικούς καρπούς.

  

Σ.Μ.:  κ. Γκαϊφύλλια τι θα θέλατε να ευχηθείτε;

 

Θ.Γ.: Εύχομαι μια μέρα να κοιταχτούμε όλοι στον καθρέφτη (κυβερνήτες, κυβερνώμενοι, έμποροι, αγρότες, συνδικαλιστές…) και να βρούμε το θάρρος να ομολογήσουμε πως δεν ήμασταν εντάξει. Να σηκώσουμε το κεφάλι και τα μανίκια, να ξεριζώσουμε τα παράσιτα απ’ τη ζωή μας και να βάλουμε μια σειρά στον τόπο μας.

Σ.Μ.:  κ. Γκαϊφίλια σας ευχαριστώ από καρδιάς.   
Θ.Γ.: Φίλε Στέλιο, όπως θα διαπιστώσεις από τις απαντήσεις, έδωσα την ανάλογη προσοχή στις σοβαρές και εύστοχες ερωτήσεις σου. Να είσαι καλά, καλή συνέχεια.  


Το πήραμε από: piraeusstar.gr

"Ατέλειωτη Εκδρομή"

Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας το ερμηνεύει, έχοντας δίπλα του τη 10μελή μπάντα πνευστών και κρουστών "Xanthis Brass Band Project", στην πρόσφατη συναυλία τους, στις Γιορτές Παλιάς Πόλης Ξάνθης (Δευτέρα 5/9/2011) που ηχογραφήθηκε.

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Θανάσης Γκαϊφύλλιας
Πρώτη εκτέλεση & ηχογράφηση: Θανάσης Γκαϊφύλλιας
- http://www.youtube.com/watch?v=YWvNsyqHFo4

Γαλάζια πεύκα τρέχουν στο μυαλό μου
σε τούτη την αξέχαστη εκδρομή,
τα σύνεργα σκουριάσαν στο γυλιό μου,
βαρέθηκα να είμαι στη γραμμή.
Στη γραμμή σαν στρατιώτες που πηγαίνουν
στον άλλο κόσμο, που γυρνούν και δεν πεθαίνουν.

Γυναίκες μαύρες κι είναι τρομαγμένες,
τσιγκέλι ο κόσμος δίχως ουρανό.
Στραγγίζει το κορμί μου στους μπαξέδες,
με γδέρνουν σαν μοσχάρι και πονώ.
Δεν είμαι εδώ γι' αυτούς που με ζητάνε
είναι κλειστό το μαγαζί και δεν πουλάμε.

Αράζουν οι χωριάτες στα βαγόνια
και τρώνε το κασέρι με ψωμί,
στα μάτια τους τα τρομαγμένα χρόνια,
χάρτινα χρόνια, χάρτινη ζωή.
Δεν είμαι εγώ αυτός που κυνηγάτε
λάθος η πόρτα και ο αριθμός μη με ρωτάτε.

Πικρός αέρας μέσα στη ζωή μου
παραμονεύει ο θάνατος κρυφά
μη μου χαλάς αυτή την εκδρομή μου
μη με γυρίζεις πίσω στα στενά.
Αυτά που θέλω να σου πω δεν τα θυμάσαι
κλείνεις τα μάτια, μα το ξέρω δεν κοιμάσαι.


Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Παρωτίδης - http://www.alexandrosimagery.gr/

Θ. Β. http://theovaf.blogspot.com/