About

"Φτηνά τη Λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά. Ούτε και τη χαρίζουνε. Όσοι την πήραν χάρισμα τη χαράμισαν."
Μενέλαος Λουντέμης


Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Τ Ε Ρ Α Σ Τ Ι Ο ΑΡΘΡΟ!

Η απίστευτη δύναμη της αυθυποβολής, ασυνείδητη μερικές φορές, είναι ίσως το κλειδί στην παγκόσμια κατάθλιψη εξαιτίας της κρίσης. Όσο πιο πολύ φοβάσαι τις σκιές και το σκέφτεσαι τόσο πιο συχνά τις βλέπεις, όσο πιο πολύ φοβάσαι το σκοτάδι και το σκέφτεσαι τόσο πιο γρήγορα νυχτώνει, όσο πιο πολύ φοβάσαι το βλέμμα του άλλου και το σκέφτεσαι τόσο πιο άγριο σου φαίνεται, όσο πιο πολύ φοβάσαι μην προδοθείς και το σκέφτεσαι τόσο συχνότερα προδίδεσαι, όσο πιο πολύ φοβάσαι τη φτώχεια και το σκέφτεσαι τόσο φτωχότερος γίνεσαι. Τι είναι τελικά αληθινό και πόσο;





Καθημερινός βομβαρδισμός από κακά νέα, καθημερινές αναλύσεις για οικονομικά θέματα, εκεί εστίασαν την κρίση και την προσοχή μας, ατέλειωτες ώρες συζητήσεων στα καφενεία, παραλίες, γραφεία, σπίτια, με το ίδιο θέμα.

Στο ένα χέρι κρατάς το καλάθι της πραγματικότητας. Τι περιέχει; "Δεν μου φτάνουν τα χρήματα για να ζήσω", "Είμαι πεπεισμένος ότι η κρίση είναι τεχνητή", "Ξέρω ότι δεν υπάρχει δανειστής που συνολικά να του χρωστάει ο πλανήτης τόσα τρις", "Ξέρω πια ότι τα μετά το '80 χρόνια, ήταν χρόνια μιας επίπλαστης ευδαιμονίας".
Στο άλλο χέρι κρατάς το καλάθι των ερωτημάτων. Τι περιέχει; "Και τώρα;", "Τι μπορώ να κάνω;", "Πώς θα τα βγάλω πέρα;", "Να μείνω ή να φύγω;", "Να ζητήσω βοήθεια κι από πού;".
Τα δυο καλάθια δεν είναι ισοβαρή. Προς τη μια ή την άλλη πλευρά γέρνεις. Μάλλον γέρνουμε στην πλευρά που είναι το καλάθι με τα ερωτήματα.

Σήμερα (σημείωση: τη μέρα που γράφτηκε το άρθρο) συμπληρώνονται 89 χρόνια ακριβώς, από την ημέρα που ο τακτικός τούρκικος στρατός μπήκε στη Σμύρνη. Τι καλάθια άραγε κουβαλούσαν οι ευδαίμονες έλληνες (οι αρμένιοι της Σμύρνης είχαν ήδη σφαγιαστεί  ή συλληφθεί τις προηγούμενες ημέρες από τους άτακτους τσέτες) στην προκυμαία; Ποιά καλάθια, σε σχέση με τα δύο παραπάνω, φόρτωσαν -όσοι πρόλαβαν- εκείνες τις μέρες και έφεραν μαζί τους στον Πειραιά;
Το ένα είναι σίγουρο, είναι το καλάθι της πραγματικότητάς τους. Ήξεραν γιατί ζούσαν αυτό που ζούσαν, ήξεραν ότι θα το αντέξουν αρκεί να μη σφαγιαστούν στην προκυμαία (όχι να συνωστιστούν ηλίθια, άξεστη και ανήθικη Μαρία Ρεπούση), ήξεραν ότι και χωρίς τα μπερεκέτια τους που είχαν στην Σμύρνη πάλι θα χαμογελούσαν.
Το άλλο καλάθι τους νομίζω ότι είναι ένα τρίτο, το καλάθι των 5-10 αξιών. Ηθικών αξιών. Ψυχικών χαρισμάτων ίσως. Κάποτε ο πατέρας μου σ' ένα κυριακάτικο τραπέζι που είχα μουλαρώσει και δεν ήθελα να κάτσω, πολύ πράος μου είχε πει: "Μην κάθεσαι, δεν πειράζει, ο λόγος που έχεις, για σένα είναι ισχυρός και δεν θέλω να τον παλέψω. Μα να θυμάσαι ότι το κυριακάτικο τραπέζι για μένα είναι η δύναμη για όλη τη βδομάδα που έρχεται". Πολλά χρόνια μετά, όταν πέθανε, την πρώτη Κυριακή που δεν έκατσε μαζί μας, σκέφτηκα πως και μια φορά το χρόνο να μπορούσα να ξανακάτσω μαζί του στο κυριακάτικο τραπέζι θα είχα δύναμη για όλη τη χρονιά.
Τέτοια μικροπράγματα νομίζω ότι είχε το καλάθι τους μέσα. Φέρανε μέσα στο δεύτερο καλάθι τους οικογένεια, φίλους, κυριακάτικο τραπέζι, μοίρασμα, ένα ποτήρι κρασί στα 3, μια μπουκιά ψωμί στα 10.
Πώς είναι δυνατόν να μέναν στα προσφυγικά, να κάνουν ό,τι υποδυέστερη δουλειά είχαν οι "αυτόχθονες" συμπατριώτες τους να τους δώσουν, μέχρι οι ίδιο να στήσουν τις δικές τους, κι όμως να ήταν ευτυχισμένοι; Ίσως να ήταν το κυριακάτικο τραπέζι τους. Ίσως στις παρέες τους να ήταν το δάκρυ που μοιραζόταν όταν θυμόντουσαν τη Σμύρνη τους.

Νομίζω ότι κρατάμε το ένα λάθος καλάθι, αυτό των ερωτημάτων, γιατί το άλλο των αξιών το άδειασε ύπουλα, αργά και σταθερά η ευδαιμονία. Η πραγματική κρίση δεν είναι η οικονομική, η πραγματική κρίση είναι κρίση αξιών. Είτε αυτή λέγεται ελευθερία, είτε λέγεται δικαιοσύνη, είτε λέγεται αγάπη, είτε λέγεται μοίρασμα. Η ελευθερία και η δικαιοσύνη γεννιούνται και ανατρέφονται σ' έναν μικρόκοσμο, μια μικροκοινωνία των 2 ή λίγο περισσότερων, εκεί που κυριαρχεί η αγάπη και το μοίρασμα. Αν στην κοιτίδα έχουμε πρόβλημα, μοιραία αυτό εξαπλώνεται και σ' όσα γεννιούνται μέσα σ' αυτήν. Όσους νόμους και να φτιάξεις, όσους κανόνες και να βάλεις για να εδραιώσεις την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, άμα ο δικαστής δεν μπει στη διαδικασία της κρίσης αλλά μένει στην εφαρμογή του νόμου, τότε το μόνο που δεν έχεις είναι δικαιοσύνη.
Τα χίλια μύρια όσα κι αν συμβούν σε μια μέρα της καθημερινότητάς σου, αρκεί να ξέρεις ότι γυρνώντας στο σπίτι σου το "ανθρωπάκι" σου ή τα "ανθρωπάκια" σου θα είναι εκεί με κάποιον τρόπο. Η διαφορά του σχοινοβάτη με δίχτυ από κάτω και χωρίς. Αναγωγή αυτού στην προσωπική ζωή του καθενός και επιλύεται κάθε απορία.

Ίσως η αγνότερη βάση επανάστασης και αντίδρασης, ιστορικά μέχρι σήμερα να είναι του Γκάντι στην Ινδία. "Μη βία". Άσχετα με το πώς έγινε αντιληπτή, εφαρμόστηκε ή διαστρευλώθηκε στην πορεία της, η επανάστασή του είχε την αγνότερη βάση. "Μη βία", στηριγμένη πολύ απλά στη μελέτη του "αντιπάλου". Τι θέλει ο καλοναναθρεμμένος και με τρόπους "αντίπαλος" από μένα; Να τον προκαλέσω, προκειμένου να έχει πάτημα για να πετάξει τη μάσκα, το προσωπείο των καλών του τρόπων και ουσιαστικά έτσι να θρέψω την εξουσία του. Είναι αυτό που δεν θα του δώσω. Απλό, ε;
Πιστεύω ότι η ελευθερία μου καταπατάται από σένα, γι' αυτόν και γι' αυτόν το λόγο. Παρακαλώ να μου τη δώσεις. Δεν θα φύγω από δω αν δεν μου τη δώσεις. Θα μείνω σιωπηλός να σε κοιτάω στα μάτια μέχρι να μου δώσεις αυτό που σου αποδεικνύω ότι είναι δικό μου. Απλό, ε;
Σταματάω από σήμερα να παράγω για σένα. Σταματάω να σου πληρώνω φόρους. Σταματάω να δουλεύω για σένα. Βγάλε το στρατό σου στο δρόμο, μόνον αυτόν έχεις, βγάλε καινούργιους νόμους, μόνον αυτό μπορείς να κάνεις, κλείσε με στις φυλακές σου γιατί δεν πειθαρχώ, μόνον αυτές είναι δικές σου. Απλό, ε;
Άσχετα με τη φιλοσοφία του ανθρώπου, τη μόρφωση και την παιδεία του, ο Γκάντι εφάρμοσε τη σκέψη του, την ιδέα του, στον μικρόκοσμό του. Στην οικογένεια και στους φίλους του. Απέδειξε ότι με την αγάπη και το μοίρασμα, όλα ανεξαιρέτως είναι δυνατά. Η επιβίωση, η ψυχική ανάταση, η απόκτηση εσωτερικής δύναμης, η ευτυχία. Απλό, ε;
Από την οικογένειά του πέρασε στις διπλανές οικογένειες και από τις διπλανές στις παραδιπλανές. Κατέκτησε το χωριό, το χωριό κατέκτησε την επαρχία, η επαρχία την επικράτεια. Απλό, ε;
Πώς έγινε όμως και τον ακολούθησαν οι λίγοι έχοντες και κατέχοντες, αφού δεν ασχολήθηκε μαζί τους; Τους το είχε πει και δεν του είχαν δώσει σημασία "Όταν όλοι θα είναι μαζί μου, θα αισθανθείτε μεγάλη μοναξιά μόνοι σας". Είχε δίκιο τελικά. Απλό, ε;

Η ειδοποιός διαφορά μας είναι ότι οι Ινδοί δεν ήταν ευδαίμονες, ούτε αυθεντικά, ούτε πλαστά.
Εμείς έχουμε το πρόβλημα της "χαμένης ευδαιμονίας" κι ίσως αυτό να είναι που μας καθηλώνει στην απραξία ή στην επαναστατική βία. Η "χαμένη ευδαιμονία" είναι εγωιστική στάση.
Τι έχουμε χάσει ως άνθρωποι και σήμερα εμφανίζεται το κίνημα της "ελεύθερης αγκαλιάς"; Τι δεν δίνουμε και δεν παίρνουμε ώστε να υπάρχει τέτοιο κίνημα; Γιατί οι πρόσφυγες δεν είχαν την ανάγκη του; Γιατί οι Ινδοί δεν είχαν την ανάγκη του; Γιατί ενώ υπάρχει θεωρητικά στον μικρόκοσμό μας η αγκαλιά, αισθανόμαστε ότι μας λείπει κι ήρθε ένα κίνημα και δημιουργήθηκε; Επιστροφή και κοίταγμα στην κοιτίδα, στον μικρόκοσμο. Μονοσήμαντα ορισμένη απάντηση.Αποξένωση μέσα στον ίδιο τον μικρόκοσμο. Καχυποψία, φοβία, αντιπαλότητα, ανταγωνισμός, μειωμένη θέληση μοιράσματος. Θα έχει και άλλα 10-20.
Η αγάπη αναπτύχθηκε μέσα σε μια επίπλαστη ευδαιμονία. Όπως δεν μάθαμε να παλεύουμε με τη φύση για να αποκτήσουμε την ικανή και αναγκαία ευδαιμονία, έτσι ξεχάσαμε να παλεύουμε για την αγάπη. Τη θεωρούμε από αυτονόητη έως ανταλλάξιμη, ό,τι χωράει ανάμεσα. 
Ναι, ο τρόπος ζωής, η καθημερινόητα, οι δυσκολίες... Θα έχει κι άλλα 5-10.
Κοίτα, άμα ο τρόπος ζωής σου σού γεννάει προβλήματα, αλλάζεις τρόπο ζωής. Δεν σου φτάνουν τα λεφτά; Ανταλλακτική κοινωνία. Δώσε μου αυγά να σου δώσω γάλα. Κολλάς στο ότι η πλειοψηφία έχει μόνον υπηρεσίες για να ανταλλάξει; Είσαι στο σωστό δρόμο. Εκεί σε θέλανε! Να μην μπορείς να παράγεις τίποτε. Να μπορείς μόνον υπηρεσίες να προσφέρεις.

Αν αποδεχτείς αυτό τον τρόπο ζωής που τελικά άλλοι θέλανε κι απλώς έχεις ευχαρίστως, με την επίπλαστη ευδαιμονία, συμφωνήσει, αναγκαστικά θα πρέπει να αποδεχτείς και τα προβλήματα που σου δημιουργεί. Πάνε πακέτο.
Αν δεν τον αποδεχτείς, μοίρασε το ξεροκόμματο στα 3 κι ένα ποτήρι κρασί στα 5. Πάνε πακέτο. Τη μια θα τα βάλεις εσύ, την άλλη ο άλλος, την άλλη ο παράλλος. Μέχρι που να τελειώσουν τα ξεροκόμματα και τα ποτηράκια θα έχουμε μάθει να ξαναζούμε στην αληθινή ευδαιμονία, θα έχουμε ξαναθυμηθεί την αξία της γης, την αξία της αγκαλιάς -που δεν ανοιγοκλείνει κατά το πώς πνίγεσαι ή δεν πνίγεσαι- και το κυριακάτικο τραπέζι θα έχει όλη τη δύναμη για τη βδομάδα που θα ξεκινάει.
Take or leave it. Απλό, ε; Άμα take το ένα leave το άλλο κι αντίστροφα.

Ο άνθρωπος, μπαρμπα-δανειστή και κυρα-αγορά, όλα τα μπορεί. Ό λ α!
Ακόμα και με τη Ζωή μπορεί να τα φτιάξει. Απλώς καμιά φορά χρειάζεται η εκκωφαντική σιωπή της "μη βίας", αυτή που σε συνθλίβει στερώντας σου τη μοναδική χαρά που έχεις. Την εξουσία πάνω του. Ένα πράγμα φοβάται ο Φόβος, το να μην τον φοβάσαι.

Θέλεις να τα φτιάξουμε ζωή μου;

Πηγή: soukissian.blogspot.com

Το συγκεκριμένο ιστολόγιο το ανακαλύψαμε πρόσφατα. Είναι εξαιρετικό και αρκετά διαφορετικό από τα συνηθισμένα, ρίξτε του μια ματιά.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Άπαιχτος!!! Κι ούτε καν "έλληνας"...

Μαριαλένα Βαδακάρη είπε...

Έχεις δίκιο. Ξεφεύγει από τα συνηθισμένα το ιστολόγιο αυτό. Διαβάστε το όλο. Από τα παραμύθια για τα παιδιά του μέχρι την ανάλυση του αρχέγονου της αγάπης.
Και μάλλον είναι κανονικός έλληνας. Κανονικότατος.

Δημοσίευση σχολίου

Προτιμήστε να γράφετε ελληνικά κι ας κάνετε ορθογραφικά λάθη!
Είμαστε Έλληνες, έχουμε τη δική μας γλώσσα...
Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σας!